Umut'lu günlere doğru

40. haftaya girmek üzereyim, her gün ha geldi ha gelecek diye bekliyorum (bekliyoruz). Bu sene etrafımdaki tüm arkadaşlarımın bebekleri nispeten  erken (38 ve sonrası, yani 40'da önce) doğunca ben de öyle bir beklentiye girdim. Ama ne mümkün benim gibi sabırsız bir annenin böyle sabırlı bir oğlu olsun:) İlla 40. haftayı görücem dedi herhalde. İnşallah 41'e kalıp 41 kere maaşallah dedirtmez kendine.

Başta evde oturup onun için hazırlıklar yapmak çok keyifliydi, süsleri, temaları, odası  derken (Bu ayrıntıları Umut geldikten sonra paylaşacağım) ilk haftayı kolay atlattım,  ama işler bitipte kendi başıma kalınca (Kendi başıma derken sanmayın bir başıma:  iki anne ile birlikte kalınca diyeyim ben size) artık nerede kaldı demeye başladım. Hatta 30 Ağustos'ta doğma ihtimaline kendimi o kadar adepte etmiştim ki doktor NST'e bile bağlamayınca o hafta bayağı üzüldüm. Daha sonra elbet bir bildiği olduğunu vakti zamanı gelince sağlıkla geleceğini düşünüp sakinleştim.

Bu arada kendime yeni bir meşgale olarak blog yazmaya başladım.